Het recht om vrij wapens te dragen en te bezitten, is een algemeen democratisch beginsel dat zijn oorsprong vindt in de teksten van de grote liberale denkers Montesquieu, Rousseau, Locke, Hobbes, Paine en Jefferson. Het verband tussen échte democratie en deze fundamentele vrijheid is immers véél nauwer dan het lakse decadente West-Europese volk inziet. In iedere democratische staat berusten de wapens bij het soevereine gezag. Geen enkel weldenkende verlichte geest zal dit ontkennen. Ook dat het volk het enige soevereine gezag in een democratisch bestel is, kan door geen enkele liberaal die naam waardig gerefuteerd worden. Bijgevolg zouden de wapens niet zozeer bij de staat maar wel bij de burgers - het soevereine gezag - moeten berusten. Dat dit in onze onvrije slavensamenleving niet het geval is, is een regelrechte aanfluiting van onze intrinsieke vrijheid en onze menselijke waardigheid.
Wat is immers de eerste daad die een dictator stelt zodra hij aan de macht komt? Hij laat beslag leggen op alle wapens in privé-bezit en garandeert zo de vereiste dictatoriale stabiliteit. Hoe kan men dictaturen dus voorkomen? Niet door ons heil te gaan zoeken in socialistische “antihaat”-wetten, in marxistisch geïnspireerde internationale verdragen of in neocommunistische solidariteitsmechanismen, maar door onze eigenste burgers - de bouwstenen van onze vrije samenleving - het recht te geven zichzelf, hun eigendom en hun rechten te beschermen tegen derden met een wapen. Enkel potentaten en despoten geloven niet in de vrijheid van het individu, of in het a priori dat elke vrije burger intrinsiek tot moreel en rationeel handelen in staat is. Enkel op basis van bovenstaande argumenten kan men immers het verbod op vrij wapenbezit rechtvaardigen.
In de Verenigde Staten is het recht op vrij wapenbezit nagenoeg absoluut. De Amerikaanse samenleving is dan ook zonder twijfel één van de meest vrije in de wereld en ligt ironisch genoeg, net hiervoor voortdurend onder vuur vanuit het “oude” Europa dat als een geitenwollensokkenidioot de arrogantie aan de dag legt om the land of the free and the home of the brave af te schilderen als een wetteloos asociaal piratennest van schietgrage gekken. Dat net dat stel onopgevoede barbaarse cowboys gans Europa in 1945 bevrijd hebben, wordt dan ook weer angstvallig verzwegen om het Grote Gelijk van het corporatistische Europese establishment niet al te veel te discrediteren. Het Amerikaanse leger was indertijd nochtans ook volledig opgebouwd rond de Minutemen, de regionaal georganiseerde burgermilities die in oorlogssituaties door de staat opgeroepen konden worden. De logge geïnstitutionaliseerde landlegers van Europa verzinken in de aanblik van deze vrijheidsmilities in het niets. Leerde Europa uit WO2 dan zijn lesje niet? Neen, na tientallen hervormingsplannen bleef het Europese leger uitblinken in inertie en onbeweeglijkheid, met als kers op de taart de Balkanoorlogen uit de jaren 1990 toen de EU tot zijn eeuwige schaamte beroep moest doen op net die Amerikaanse revolverhelden om de Balkan, nochtans onze aller-eigenste achtertuin, te komen uitmesten. Ondertussen blijven de Europese leiders hun maatschappijmodel aanvallen en schaffen ze zelf de basisvrijheden van hun eigen burgers af. Een kwestie van "gezond verstand"? Is het toevallig dat een relatief pro-Amerikaans landen als Engeland pas in het begin van de jaren 1990 échte wapenwetten doorvoerde? Is het toeval dat dit net gebeurd op het moment dat linkse krachten meer macht krijgen in het VK en dat de Europese continentale staten EFTA plots wilden omvormen tot het Euromonster dat we vandaag kennen? De vraag stellen is ze beantwoorden.
Nochtans is niet gans continentaal Europa het slachtoffer geworden van dit dictatoriaal geïnspireerd wanbeleid. Zwitserland is één van de veiligste landen in Europa. Tussen 1995 en 2005 kwamen er in Zwitserland welgeteld 812 mensen om ten gevolge van vuurwapens. In diezelfde periode kende België - een vergelijkbaar land qua bevolking en oppervlakte - een slachtoffertol door vuurwapens van maar liefst 2357 of bijna drie keer zoveel! Nochtans kent Zwitserland een nagenoeg absolute vrijheid van wapendracht en wapenbezit. Dit bewijst de absurditeit van het koppelen van dit mensenrecht aan het aantal doden door vuurwapens. Het Zwitsers privaat bezit van "militaire wapens" omvat de Volksmilitie (400,000 leden, elk met een wapen in huis), de Gezinswacht (365,000 gezinnen, elk met een wapen in huis) en de Gedemobiliseerde Soldaten (300,000 man, elk met een wapen in huis). Het aantal "oorlogswapens" (het leger, de politie en andere ordediensten) en "sportwapens" (voor pure recreatiedoeleinden) zit hier nog niet eens in vervat. Kortom, Zwitserland is een tot op de tanden gewapende burgerdemocratie waar de staat op wapenvlak minder sterk staat dan de burgers. Een "balance of power" zoals het in een verlichte democratie altijd zou horen te zijn! Zelfs Machiavelli oordeelde in zijn magnus opus Il Principe dat e Svizzeri sono armatissimi e liberissimi, oftewel "alle Zwitsers zijn uitermate bewapend en daardoor uitermate vrij."
Andere cijfers geven volgens het Fraser Institute aan dat het beperken van vrij wapenbezit meer geweld tot gevolg heeft. Klinkende voorbeelden zijn Engeland, Australië en Canada. Sinds Engeland het wapenbezit aan banden legde, is het aantal moorden met een kleine 60% gestegen en het aantal gevallen van geweldpleging met een vuurwapen met iets meer dan 40%. Sinds Australië vijf jaar geleden een strengere wapenwet doorvoerde, is het aantal gewapende overvallen met meer dan 166% gestegen. Tussen 2000 en 2006 kende Canada, ondanks de mooie propagandafilm van vrijheidhater Michael Moore, een gemiddeld jaarlijks misdaadratio van 963 aangiftes per 100,000 inwoners. In de VS bedraagt dat 475 aangiftes per 100,000 inwoners, dus ongeveer de helft.
Vrij wapenbezit vermindert de onveiligheid. Tot deze conclusie komt ook de Nederlandse veiligheidsexpert Michiel Smit in zijn boek Meer wapens, minder misdaad dat in wezen een Nederlandse implementering is van het alom geprezen boek More guns, less crime: understanding crime and gun laws van de Amerikaanse activist John Lott.
Volgens de wereldvermaarde historicus Stephen Halbrook is het recht op vrij wapenbezit ook de beste verdediging tegen een externe vijand. Opnieuw geldt Zwitserland als het stichtende voorbeeld. Het was immers het enige Europese land met een geringe omvang dat de Nazi's nooit hebben kunnen of willen innemen. Dat het te onherbergzaam was, is fout daar de Nazi's wel de ontoegankelijke Kaukasische republieken veroverd hebben. Dat het neutraal was, is eveneens onjuist daar de Nazi's wel de neutrale Lage Landen geannexeerd hebben. Volgens Halbrook beschikte Zwitserland over een uitzonderlijke defensie van een geweer in elk huis die elke externe dreiging onmiddellijk kan pareren. Ook de decentralisatie speelde in het voordeel van Zwitserland. Elk kanton afzonderlijk kon de strijd immers voortzetten omdat oorlogs en vredesverdragen geen centrale bevoegdheden waren. Volgens Halbrook is het dus het Zwitsers systeem van waarachtige volkssoevereiniteit, democratie en vrij burgerlijk wapenbezit, dat de Alpenstaat buiten de oorlog heeft gehouden.
Kortom, ikzelf zie geen enkele reden, laat staan ook maar enige justificatiegrond, om geen "tweede amendement" naar Amerikaans model in de Europese grondwetten op te nemen. Of zijn onze leiders soms bang van het volk? Hebben zij misschien dan toch de vaak gesuggereerde ambitie om onze rechten en vrijheden verder in te perken? Vrezen zij het volk dan niet in hun queeste naar oneindige dictatoriale macht? John Locke, nochtans voor menig politicus een inspiratiebron, beschreef zelfs de plicht van elk volk om in opstand te komen tegen een in onmin gevallen overheid. Maar hoe kan het volk die taak ooit vervullen als het niet over de middelen, met name de wapens, beschikt? Onze democratie zonder het recht op vrij wapenbezit blijkt steeds meer een lege doos en wij, de naar vrijheid snakkende burgers, zijn eens te meer overgeleverd aan de willekeur van onze leiders
Oorspronkelijke titel: Het Recht Op Vrij Wapenbezit.
Vincent De Roeck http//inflandersfields.
